Geen 1,5 meter meer!
Hoera, we mogen vanaf volgende week weer hele klassen op school ontvangen. Afgelopen zaterdag werd bekend dat leerlingen onderling geen 1,5 meter afstand meer hoeven te houden. Dit betekent dat zij weer allemaal elke dag naar school mogen. Dit mogen is vanaf 31 mei en dat wordt moeten vanaf 7 juni. Of het is niet ‘hoera!’, maar ‘hmm’? Want willen we wel dat wij weer in een klaslokaal vol met leerlingen staan? Zonder dat we volledig gevaccineerd zijn? Ik weet het niet, hoor!
Wat ik wel weet, is dat de situatie voor iedereen anders is. Dit bleek ook uit de gesprekken die ik heb gevoerd bij het samenstellen van mijn boek ‘Mevrouw, u loopt steeds vast!’ over onderwijs in coronatijd. Voor sommige leerlingen is het misschien heel fijn om de laatste weken van dit schooljaar elke dag naar school te gaan. Zij kunnen daardoor de achterstand die ze hebben opgelopen proberen weg te werken of in ieder geval proberen kleiner te maken. Voor veel leerlingen maakt het misschien niet uit. Zij vinden dat het nu goed gaat, maar als ze elke dag naar school moeten, dan vinden ze dat ook goed. Een kleine groep leerlingen vindt het misschien wel balen. Twee of drie dagen naar school is al erg genoeg, laat staan vijf dagen!
Ik merk bij mijn collega’s eenzelfde verdeling. Zoveel mensen, zoveel meningen. Ik denk dat ik bij de groep hoor die ‘hmm’ zegt. Natuurlijk vind ik het heel leuk om alle leerlingen weer samen te zien. En hoeveel makkelijker is het niet als we geen hybride les hoeven te geven en telkens rekening moeten houden met de groep die thuis aan het werk is of hoort te zijn. Maar ik krijg bedenkingen als ik probeer te visualiseren hoe de situatie vanaf volgende week wordt. Ik heb tweede klassen met meer dan dertig leerlingen. Ik heb een lokaal waar de ramen niet wagenwijd open kunnen. Waar de luchtkwaliteitsmeter al gauw op rood staat, wat inhoudt dat de virusdeeltjes lekker hun gang kunnen gaan. En wat ga ik dan doen? Ik kan wel een aantal scenario’s bedenken, maar ik weet niet welke de beste is. Ik denk dat ik het probleem maar eerst ga hebben. Misschien valt het mee. Kortom, ik weet het nu gewoon even niet. Ik ben nu één keer gevaccineerd, want in Duitsland vallen leerkrachten in prioriteitsgroep 3, de laatste ‘Prio Gruppe’ voordat iedereen die dat wil gevaccineerd kan worden. De tweede prik krijg ik half juni. Voordat die zijn werkt goed doet, is het schooljaar voorbij.
De vaccinatieslogan in Duitsland luidt: ‘Deutschland krempelt die Ärmel hoch!’ Ik vind het mooi gezegd en ik vind het een geinig woord, dat ‘krempeln!’ Ik besluit dat ik dit ook ga doen. Ik stroop mijn mouwen op om de laatste weken van dit schooljaar voor mijn leerlingen en voor mij op een goede en leuke, maar ook verantwoorde en veilige manier af te sluiten! Hoe? Daar ga ik nog even over nadenken!
Verhuizen!
Bij ons op school is er altijd wel iets gaande. Zo zitten wij nu bijvoorbeeld middenin een verhuizing. Twee locaties in onze stad gaan samen. Naar de ene locatie gaan alleen de leerlingen die in klas 1 en 2 zitten. Daar mag ik ook naartoe. De andere locatie ontvangt alle leerlingen van klas 3 en hoger. Op deze locatie ben ik nu, maar daar ga ik dus weg. Het gonst er nu niet van de leerlingen (want die hebben allemaal al ‘vakantie’), maar van collega’s die met dozen slepen, kasten opruimen en heel, echt heel veel spullen weggooien. Schoon schip, zeg maar.
Ik heb al met al tien dozen die ik wil meenemen, maar nu moet ik ook zeggen dat ik best veel materiaal heb verzameld de laatste tijd. Kwartetspellen en andere woordenschatspelletjes, bordspellen om Duitsland te ontdekken, stiften en gekleurd papier voor posters enzovoort. En boeken, heel veel boeken. Meer boeken dan tijd, zal ik maar zeggen! Veel hebben we het laatste anderhalf schooljaar niet kunnen gebruiken. Ik heb wel geprobeerd met de leerlingen digitale spellen te spelen, maar dat kwam eerlijk gezegd niet zo uit de verf. Ook het lezen is anders verlopen en hebben we minder kunnen doen dan goed voor de leerlingen is. Maar laten we het hierover nu niet hebben, daar kun je wel een heel boek over schrijven!
Ik verheug mij eerst op de vakantie. En daarna verheug ik mij erop om naar de nieuwe locatie te gaan, nieuwe collega’s te ontmoeten, weer samen te werken met de fantastische collega’s die met mij mee verhuizen en weer voor een volle klas met leerlingen te staan, zonder mondkapje, zonder de anderhalve meter. Ja, daar verheug ik me echt op!
East Side Gallery in lokaal 202!
Een bijzondere les aan alle klassen! Onderwerp: ‘Die Berliner Mauer’
‘We beginnen vandaag niet met lezen en luisteren op de website van de ZDF’, open ik de les. ‘Ik wil het met jullie hebben over de val van de Berlijnse Muur, op 9 november 1989, nu 32 jaar geleden. Wat weet jij hiervan?’
De leerlingen gaan in twee- of drietallen hardop denken. ‘Berlijn is de hoofdstad van Duitsland’. ‘Iets met de oorlog’. ‘Noord en zuid’. Sommigen weten iets meer dan anderen, maar over het algemeen zegt dit onderwerp hen niet zoveel. Snap ik ook wel, het is in hun ogen ook al zo lang geleden! In het kort vertel ik wat er is gebeurd en dan laat ik hun een filmpje zien:
Duitsland werd na de Tweede Wereldoorlog opgesplitst door Rusland (Oost-Duitsland) en Amerika/Groot-Brittannië/Frankrijk (West-Duitsland). Berlijn lag in Oost-Duitsland, maar een deel mocht westers blijven. De Oost-Berlijners moesten zich houden aan de strenge regels van Sovjet-Unie. Dit wilden veel mensen niet, ze wilden net zo vrij zijn als de mensen in het Westen. Velen van hen vluchtten. Om dit te voorkomen bouwde de Oost-Duitse regering een muur dwars door de stad, de Berlijnse Muur. Dit gebeurde in 1961. Zo ineens werden families en vrienden van elkaar gescheiden. De muur werd steeds hoger. Klimmend, zwemmend of in een tunnel probeerden mensen te vluchten. Er kwamen grenswachters met honden en zij kregen de opdracht om iedereen neer te schieten die probeerde te vluchten. Duizenden mensen werden opgepakt en honderden zijn gedood. Vrij plotseling, in 1989, mocht de grens eindelijk open. Mensen die elkaar al die jaren niet hadden gezien, konden elkaar nu weer omhelsen’.
In de klas is het inmiddels doodstil geworden. De leerlingen zijn onder de indruk.
‘Stel je eens voor’, begin ik dan. ‘Jij woont in Oldenzaal aan de ene kant van de stad en je opa en oma, je vrienden, je klasgenoten wonen aan de andere kant. Zo ineens kun je hen niet meer zien. Hoe erg, hoe raar, zou dat wel niet zijn? Maar dat is wat er gebeurd is, toen in 1961!’
Mooie gesprekken volgen. We gaan verder in op de reden waarom mensen vluchtten. Ik wijs hun op de lange muur die in het filmpje te zien was: de East Side Gallery. Een deel van de Berlijnse Muur is blijven staan als herinnering en kunstenaars hebben er graffity opgespoten met maar één boodschap: vrijheid!
Ik vraag de leerlingen wat vrijheid voor hen betekent. Ze denken diep na en overleggen met elkaar. Leerlingen van 2HVE schrijven het op hun werkblad. Leerlingen van 1KT en 2KT maken samen een Oldenzaalse East Side Gallery. Zij tekenen en schrijven in graffity letters wat vrijheid voor hen is. Ik zie regenboogvlaggen (wauw!), het vrijheidsteken, geen corona meer, kunnen sporten enzovoort en het woord ‘Freiheit’ op vele manieren en in verschillende talen! Wat een toppers zijn het! Vol trots laat ik daarom graag onze eigen East Side Gallery aan iedereen zien!
De val van de muur is het einde van de verdeling tussen Oost en West, Duitsland is weer één land, Berlijn is weer één vrije stad! Op 3 oktober 1990 werd dit officieel geregeld en daarom is 3 oktober in Duitsland een nationale feestdag: Tag der Deutschen Einheit!